Stage en Tongariro

Maandag 2 december was de eerste dag van de tweedaagse cursus die Vanessa (één van mijn collega’s) geeft aan mensen die voor het eerst een review gaan schrijven. Ik heb deze cursus ook al in Nederland, Amsterdam gevolgd, maar ze vroeg of ik hem nog een keer wilde volgen. Ach, waarom niet! En ik moet zeggen dat ik toch nog wel een aantal dingen heb opgestoken. Je vangt andere dingen op als je eenmaal in het proces bezig bent. Het is ook leuk om op de cursus andere Kiwi’s of buitenlanders te spreken over hun ervaringen in Nieuw Zeeland. Zo sprak ik met een 21-jarig meisje uit India. Zij is op haar 7e naar Nieuw Zeeland geëmigreerd met haar ouders en broertje. Ik vroeg wat de reden was, en ze zei dat het niet zo zeer armoede of onveiligheid in India was. Kinderen in India die op school goed willen/moeten presteren, moeten vanaf hun vierde levensjaar elke middag en avond na school heel veel huiswerk maken. Waarom? Omdat ze anders geen goede cijfers halen en niet overgaan naar het volgende jaar. Dit meisje zat dus ook elke dag te studeren en haar ouders vonden dat ze geen leven had. Daarom zijn ze naar Nieuw Zeeland verhuisd. Is er ook een andere manier om over te gaan? Ja, als je ouders genoeg geld hebben, kunnen ze de leraren wel omkopen om je over te laten gaan… Hoe corrupt! Dit zijn de momenten dat ik besef hoe goed ik het heb in Nederland en hier in Nieuw Zeeland!

Dinsdag was de tweede dag van de cursus. Ook vandaag heb ik het één en ander opgestoken. Aan het eind van de middag kreeg ik zelfs ook nog een certificaat van de NZ Cochrane Group omdat ik deze cursus heb gevolgd. Nu heb ik er dus twee, één van Nederland en één van Nieuw Zeeland. Dat moet toch wel goed op mijn CV staan :) ! `s Avonds bij het diner in de kantine zat ik weer bij mijn inmiddels vaste groep, vooral bestaande uit Aziaten. Vijf jongens en meiden uit de Filippijnen en India en één Kiwi, John, die op een Nederlands schip heeft gewerkt. Hij vindt het leuk om zo af en toe wat Nederlandse woordjes te zeggen en meestal duurt het vijf minuten voordat ik erachter ben wat hij bedoelt, haha! Na het diner heb ik weer lekker hardgelopen in Domain Park.

Woensdag was weer een gewone werkdag op kantoor, even wennen! Gelukkig heb ik wel veel kunnen doen. Alle artikelen staan nu in Endnote, een opslagprogramma. Vanuit hier kunnen zowel mijn begeleidsters in Nederland als ik artikelen gaan beoordelen op titel en abstract en besluiten welke artikelen we moeten gaan lezen en welke artikelen we weg kunnen gooien.
Verder moet ik toch even melden dat het vandaag hondenweer was! Het had de hele nacht al geregend en hard gewaaid. Ik heb mijn regenjas goed kunnen gebruiken. En nu, `s avonds, regent het nog steeds. De Kiwi-collega’s zeggen dat dit nog zeker een dag duurt… Het lijkt Nederland wel!

Donderdag was het natuurlijk Sinterklaas in Nederland. Ons mam had een filmpje gestuurd van Sinterklaas en dat heb ik in de pauze aan mijn collega’s laten zien. Ze vonden het heel leuk en vonden hem er grappig uitzien! Verder hadden mijn collega’s en ik vandaag besloten dat we een ander programma (op internet) gaan gebruiken om de artikelen op titel en abstract te scannen: EROS. Dit is een handig programma, waar je een overzicht hebt van wie welke artikelen al gelezen en beoordeeld heeft. Wel moeten dan eerst alle dubbele artikelen uit Endnote worden gehaald. Dit heet dedupliceren en dit gebeurt in eerste instantie automatisch. Je moet helaas ook handmatig zoeken omdat Endnote niet alle dubbele studies eruit vist. Tijdens dit handmatig dedupliceren is Endnote vandaag twee keer blijven hangen waardoor ik weer opnieuw moest beginnen (ik had niet opgeslagen, oeps).
`s Avonds heb ik kunnen regelen dat ik de volgende dag mee zou gaan naar de Tongariro Crossing. Erg leuk dat ik mee mag met Leonie en haar huisgenoten.

Vrijdag 6 december had ik eindelijk alle artikelen gecheckt op dubbelen (gededupliceerd). Rond het middaguur kon ik eindelijk beginnen met het lezen van titles en abstracts om te bepalen welke artikelen doorgaan naar de volgende ronde. Een nieuwe klus, het isleuk om weer iets anders te doen.
Om half vijf ben ik met Leonie, Josh, Nico en Cathy vertrokken richting Tongariro National Park. Het was een flinke reis en we waren pas om 23.30 uur in het park op de parkeerplaats. Vanaf daar moesten we nog een half uur lopen naar de Mangatepopo Hut. We hadden heel veel spullen bij, waaronder ook borden en pannen en heel veel eten en flessen water, waardoor deze tocht best zwaar was. Eenmaal aangekomen in de hut sliepen alle andere ‘trampers’ (zo noemen ze het wandelen hier: trampen) al, dus we probeerden zo zachtjes mogelijk te doen.

Zaterdag 7 december
De nacht was vreselijk met twee snurkende oude mannen naast me, dus veel geslapen had ik niet. Ik was ook al vroeg wakker want om 5.45 stonden de meeste trampers al op. Ik ben daarna ook maar opgestaan, want slapen kon ik toch niet meer. We zijn om negen uur vertrokken op de grote wandeltocht: de Tongariro Crossing. De eerste anderhalf uur waren prima. Het wandelen ging goed, we hebben wat foto's gemaakt, de sfeer zat er goed in. Helaas begon het daarna te regenen (en niet zomaar!). We waren net bij wat toiletten, en daar hebben we even in staan schuilen, zwaaiend naar elkaar vanuit ieders toilethok. Daarna zijn we toch weer gaan lopen en kwamen we bij de eerste bezienswaardigheid: Soda Springs. Helaas kwam er amper water naar beneden van deze watervalletjes… Toen liepen we door naar de grote klim van de tocht: van Soda Springs naar South Crater. Je gaat dan van 1400 meter naar 1700 meter erg steil omhoog. Ondertussen goot het enorm en waaide het ook steeds harder op de vulkaan. Het klimmen was zwaar, zeker voor de Duitse backpacker Simon die we in de hut hadden ontmoet. We hadden hem uitgenodigd met ons mee te wandelen. Hij had 20 kilo in zijn backpack… Ik had het erg zwaar bij deze klim en tot overmaat van ramp vroeg Simon of ik zijn kleine rugzak niet even kon dragen (minstens 8 kilo!). Hij kon echt niet meer, en daardoor had ik medelijden. Held die ik ben, nam ik zijn rugzak over. Pfoeh! Die was zwaar.. en ik liep zelf al een half uur te hijgen. Ik ben te goed voor deze wereld :) .
We begonnen steeds meer te twijfelen of we wel verder moesten gaan. We kwamen steeds weer groepjes mensen tegen die ons waarschuwden voor het weer. Bovendien zeiden ze dat je werkelijk niets kon zien, omdat overal wolken hingen. Dit was ons ook al opgevallen, maar ja… Je bent hier maar één keer toch?! We zijn dus doorgelopen naar South Crater, maar vanaf daar waren we het unaniem eens dat we terug moesten. Onze regenjassen hadden het begeven, alsook onze schoenen: álles was doorweekt. Ik liep in zwembaden in plaats van schoenen. We zijn zo snel mogelijk afgedaald en teruggelopen naar de Mangatepopo Hut. Daar hebben we uren gedaan over het drogen van onze kleren. We moesten beslissen wat we zouden doen: vandaag nog teruggaan naar Auckland of toch nog een nacht blijven slapen in de hut. Sommigen wilden blijven, want ze hadden betaald, maar ik wilde graag naar huis. Ik had het zo koud en verheugde me niet op nóg een nacht wakker liggen door snurkende oude mannetjes! Gelukkig vonden de anderen het ook welletjes en zijn we eind van de middag teruggereden naar Auckland. Om 00.30 uur lag ik gedoucht en wel lekker warm in mijn eigen bedje in Grafton Hall.
Ach, we hebben toch gezien waar een deel van LOTR is opgenomen, het Mordor gedeelte. Mount Doom zouden we gezien hebben als er geen wolken waren.
Ben ik ‘completely satisfied’ over de Tongariro Crossing zoals hij was? Nee. Als ik de kans krijg, wil ik graag nog eens terug en, hopend op beter weer, de tocht alsnog afmaken.

Zondag 8 december heb ik heerlijk uitgeslapen (had ik wel verdiend, vond ik zelf). Daarna heb ik mijn natte spullen opgeruimd en een flinke was gedraaid. Verder heb ik lekker gerelaxed, een boek gelezen, een stukje Night of the Music gekeken (ja, die heeft ons pap voor mij op Google Drive gezet!) en gegeten met de groep Aziaten hier.