Laatste weekje...

Woensdag 27 februari
Vanochtend was een leuke ochtend: ik mocht namelijk een dagje meekijken in de kliniek! Om acht uur pikte Sarah me op bij het ziekenhuis. Eenmaal in de kliniek genaamd ‘fertillity plus’ bereidde Sarah haar patiënten voor. Cindy had eerder haar eerste patiënt, dus switchte ik naar Cindy’s poli. Ik heb in totaal deze ochtend vijf patiënten gezien en ik vond het leuk om Cindy aan het werk te zien met haar patiënten. Elke patiënt had weer een heel ander verhaal, maar allemaal hadden ze één en hetzelfde centrale probleem: ze konden niet zwanger worden. Ik vond het erg interessant om te zien hoe het er hier in NZ aan toe gaat en het verschilt niet zo veel van hoe het in Nederland gaat. Het enige verschil is dat hier een groot deel van de vruchtbaarheidsbehandelingen niet door de overheid vergoed wordt. Mensen moeten zo’n 700 dollar betalen voor een IUI behandeling. Cindy doet momenteel een studie waarbij stellen de eerste drie IUI behandelingen gratis krijgen, maar dan moeten ze wel gerandomiseerd worden in de ‘treatment group’. 50% kans dat je drie maanden gratis behandeling krijgt, 50% kans dat je drie maanden wacht in de ‘control group’. Veel mensen kiezen voor meedoen met de studie en dat is fijn voor Cindy. Haar studie loopt goed!
`s Middags hebben Helen en ik onze laatste vertaler opgezocht voor een ander Iraans artikel.
`s Avonds zijn we naar El Sizzling Chorizo geweest, een Argentijns restaurant met maarliefst negen vrienden van Grafton Hall (waaronder Argentijn Santi natuurlijk) plus mijn Tsjechische vriendin Soña! We wilden elkaar graag nog zien voordat ik vertrek, dus had ik haar uitgenodigd om onze groep te vergezellen. Ze vond het hartstikke gezellig! We moesten drie kwartier wachten, want het was maar een klein tentje. Het was het echter meer dan waard! We hebben heerlijk gegeten. Eerst empenadas en chorizo vooraf, parillada en ojerano platter als hoofdgerecht. Alle plates stonden in het midden van de tafel, zodat iedereen kon pakken wat hij of zij wilde. Het is een typisch Argentijns gebruik om zo te eten. Hannah merkte op: ‘sharing is caring’. Toepasselijk! We wilden rode wijn bij het vlees drinken. De ober vroeg of ze van een paar mensen even hun ID mocht zien, om te checken of we oud genoeg waren. Enthousiast als ik ben, tover ik mijn rijbewijs te voorschijn, te laat eraan denkend dat dit hier in NZ niet geldig is. Je hebt je paspoort nodig (die ik was vergeten). ‘Helaas, ik kan jou geen alcohol schenken’ Shit! Waarom ben ik zo eerlijk, waarom had ik niet gewoon mijn mond gehouden? Iedereen moest lachen: Jolijn die niet mag drinken, terwijl Erica (19 jaar) met een stalen gezicht zei dat ze wijn wilde en dit vervolgens ook kreeg. Uiteindelijk heb ik natuurlijk toch gewoon mee gedronken met de rest… :-)
Het eten was heerlijk en na het eten wilden zes van ons nog een biertje gaan drinken. Matt (USA) wist namelijk een goedkope tent waar ze Heineken voor 4 dollar per flesje verkopen. Jaja, Heineken! Ik waande me bijna alweer in Nederland… Het was super gezellig en we hebben veel lol gehad. Toen we op de bus stonden te wachten, heb ik van James geleerd hoe je ‘sterk’ in het Chinees zegt: Chiang Dzwòòng. Dit is namelijk zijn favoriete woord in het Engels: Strong! Hij zegt dit zo’n 1500 keer per dag. Toen was het om 1 uur tijd om naar bed te gaan, want morgen staat mijn ‘farewell lunch’ op het programma!

Donderdag 27 februari
Vandaag was dus mijn farewell lunch. Beter gezegd: schranspartij! Haha. Alle collega’s hadden eten meegenomen, variërend van typisch Nieuw Zeelandse dingen tot roomsoesjes tot sushi tot groente en fruit. Ik had gezorgd voor de appeltaart. We hebben heerlijk zitten eten en toen Cindy aanwezig was, gaf ze mij een korte speech: ze was blij dat ze mij heeft kunnen ontvangen, ze benadrukte dat het voor mij zeker geen makkelijke stage was, dat dit veruit de moeilijkste review is die een student hier ooit gedaan heeft en dat ze de komende maanden alles zal doen om mij ook in Nederland te ondersteunen. Toen gaf Ursula mij een tas met cadeautjes van alle collega’s. Diverse soorten NZ snoep, een Maori ketting genaamd Hei Toki (hij geeft kracht, autoriteit en creativiteit. Dat is dan mooi meegenomen dacht ik zo). Het mooiste vond ik de kaart. Alle collega’s hebben een persoonlijk berichtje aan mij geschreven, echt super mooi en lief! We hebben de hele middag nog op- en neer naar de tafel gelopen want er was nog van alles lekkers over. Bijvoorbeeld de feijoa, een heerlijk zoete soort fruit van een boom die bij Vanessa in de tuin groeit.
Na het werk hebben we weer gezellig gegeten in Grafton Hall en heb ik een potje pool gespeeld met Erica. Daarna wilden Shubhi en ik gezellig een film kijken: meidenavond! We hadden gekozen voor Frozen en toen dacht Shubhi opeens dat we nog geen frozen yoghurt samen hadden gegeten. Dit hadden we elkaar beloofd, dus gingen we donderdagavond om half tien naar Wellesley street om frozen yoghurt te eten! Rond half elf waren we weer terug en hebben we alsnog de film gekeken.

Vrijdag 28 februari
De film was super, het nachtje was vervolgens een beetje kort! Ik was iets langer op bed blijven liggen en daarna ben ik voor drie uurtjes naar kantoor geweest. Ik heb backups gemaakt op mijn externe harde schijf van alle bestanden op mijn kantoorcomputer. Ik heb nog wat artikelen geprint om in het vliegtuig te kunnen lezen en ik heb het protocol opgestuurd voor controle op taal en spelling. Toen was het tijd om afscheid te nemen van mijn collega’s. Ik kreeg een dikke knuffel van Ursula en toen stonden alle andere meiden opeens in een rijtje te wachten op een knuffel. Ik heb de meiden toegevoegd op facebook, zodat we elkaar nog een beetje kunnen volgen. Toen was het tijd om te gaan!
Ik heb vervolgens geluncht op Grafton Hall met Jeremy en Jem. Daarna heb ik de bus naar Britomart gepakt en heb ik een ijsje gegeten met Soña. Het voelt zo onwerkelijk dat ik straks weer naar huis zal gaan terwijl ik hier een ijsje eet in de zon…
Terug op Grafton Hall had ik geen tijd meer om te pakken, want we hadden om half vijf afgesproken in de kantine. Santi zou namelijk de rugbyregels uitleggen en we zouden nog wat overgebleven lunch eten. Om half zes vertrokken we met zijn achten naar de (gratis) trein voor de rugby game in Eden Park! Ik kan immers niet weg zonder een echte rugbymatch bij te wonen! Die avond speelden de Aucklandse Blues tegen de Crusaders uit Christchurch. De match begon meteen spannend en de Crusaders namen al snel de leiding. Het zag er niet goed uit, de Crusaders stonden ver voor, maar wij hadden toch de grootste lol. Het is super leuk, wat een sfeer hangt er in zo’n stadion! De wave ging vaak rond, soms meerdere rondes lang. Na tien minuten kwamen de Blues sterk terug. Uiteindelijk hebben de Blues ruimschoots gewonnen met 35-24! Het was groot feest. Het was ook hartstikke gezellig om met zijn achten de Blues aan te moedigen met gratis vlaggen die we hadden gekregen.
Na de match zijn we naar Grafton Hall teruggelopen, want er reden maar weinig bussen. Het was gezellig en terug op Grafton Hall hebben we met z’n allen ons diner opgegeten. Toen had Hannah opeens een tas met daarin een hele grote kaart voor mij en een cadeau. De kaart is echt geweldig, ieder lid van onze Grafton groep heeft er een heel persoonlijk bericht voor mij ingeschreven. Echt onbetaalbaar! Daarna mocht ik het cadeau uitpakken, terwijl Santi mij filmde want ze waren benieuwd naar mijn reactie. Spannend, wat zou het zijn?! Het was een possum! Ik had dan helaas geen possum dood kunnen rijden op de weg, maar nu had ik toch mijn eigen possum! Haha, briljant. Ik voelde me zo vereerd dat ze deze moeite voor mij hadden gedaan. Als klap op de vuurpijl had James nog een verrassing voor mij. Santi gaf dit door en zei dat we naar het Domain moesten. James zou daar op ons wachten. Met een groep van vijf gingen we richting het Domain. Ik vond het super spannend, wat zou hij toch hebben bedacht? Ik weet dat James heel creatief is, dus alles was mogelijk. Ik had aan Hannah gevraagd of James vuurwerk zou gaan afsteken, want zij wist wat er ging gebeuren. Ze wilde echter niets verklappen natuurlijk. Ik bleek goed te hebben gegokt: James maakt zijn eigen Chinees vuurwerk (hij is een échte Chinees!). Hij had het mooi uitgestald toen er een helikopter boven ons kwam cirkelen. Vervolgens kwamen twee politiewagens voorbijgereden, eentje richtte een spot op ons. Oké, dit gaat niet lukken. Helaas moest James dus zijn spullen weer inpakken. Het Domain wordt elke avond en nacht heel goed in de gaten gehouden door helikopters en politie, omdat heel veel daklozen hier verblijven. Het is geen veilige plek om in je eentje te lopen gedurende de avond en nacht. Vandaar dat de helikopter ons snel spotte: het is verdacht om daar zo laat nog te lopen. James had bedacht dat we op Grafton Hall op de tennisbaan het vuurwerk konden afsteken, maar Santi vond dit geen goed idee. Het vuurwerk rookt nogal en als dit rookalarmen zou laten afgaan, zou James problemen kunnen krijgen. Ik zei dat ik het niet erg vond, het gebaar alleen dat James op mijn laatste avond vuurwerk wilde afsteken voor me, vond ik al prachtig. Uiteindelijk ging hij een lont halen en heb ik de lont aangestoken, met Lord of the Rings muziek op de achtergrond en een grote superman-achtige cape aan. Helemaal James-style! Toen was het tijd om afscheid te nemen van James en Hannah (waar wel een klein traantje vloeide bij mij en Hannah). Toen ging ik naar Shubhi’s kamer en hier nam ik afscheid van Ann-Kristin, Erica en Santi. Toen was het tijd om in te pakken. Het was inmiddels 1 uur `s nachts. Shubhi ging slapen terwijl ik als een bezetene probeerde alles te ordenen en in te pakken. Om drie uur kon ik naar bed.

Zaterdag 1 maart
Om vijf uur stond ik weer op. Met Shubhi’s hulp heb ik mijn koffer dicht kunnen krijgen en om 6 uur `s ochtends liepen Shubhi en ik buiten met mijn spullen te sjouwen. James stond ons buiten op te wachten en samen hebben we mijn koffer gewogen (26 kilo, 3 kilo te zwaar! Oeps…). Nes was er ook en we zouden samen ontbijten, maar toen meldde James dat mijn taxibusje er al was. Het ontbijt moesten we dus overslaan en het was tijd om afscheid te nemen. James had zijn laptop weer bij zich en zetten LOTR muziek op. Helemaal toepasselijk! Tijd voor een dikke knuffel met Nes, James en Shubhi. Hoe geweldig dat ze voor mij zo vroeg op zijn gestaan! Toen was het tijd om te gaan. Nes, James en Shubhi hebben me uitgezwaaid en toen zat ik in dat busje, wetende dat ik Nieuw Zeeland en mijn vrienden hier achterlaat… Moeilijk, even slikken.
De twee 11 uur durende vluchten waren lang, maar redelijk comfortabel. Ook de zeven uur op Seoel heb ik overleefd door wat te werken en daarna wat uurtjes te slapen op een bank.
Op Schiphol stond er nog een grote verrassing op mij te wachten: Mijn ouders stonden me op te wachten met een spandoek ‘welkom thuis Jolijn’. Wat echter nog veel leuker (en totaal onverwacht) was: Robin en Teun stonden er ook met een zelfgemaakt spandoek! Wauw! Geweldig, wat een welkomstcomité! Ik heb mijn vrienden in NZ moeten achterlaten, maar ik krijg er weer zulke lieve vrienden voor terug. Echt super, Robin! :)
Na een lekkere warme chocomel was het tijd om te gaan. Om 6.30 uur waren we thuis en ik heb van 7 uur tot 10 uur geslapen. Daarna heb ik mijn koffer leeggeruimd en oma en mijn tante bijgepraat. Ze kwamen op de koffie met gebak. Het lijkt mijn verjaardag wel, maar dan nog veel beter!