Bungy en Waitangi Day

Vrijdag 31 januari was wat hectisch op het werk, maar gelukkig had ik om vijf uur eindelijk weekend! Na het diner hebben Santi en ik via internet onze bungee jump geboekt. Spannend! Om half negen ben ik met Santi, Hannah en twee Noorse meiden gezellig een biertje/wijntje wezen drinken in Newmarket in een leuk café. Het was toch een beetje laat geworden, dus snel naar bed!

Zaterdag 1 februari
Today is the day! Om half tien pakten Santi, James, Shubhi en ik de bus. James en Shubhi wilden mee om vanaf de brug naar onze sprong te kijken, wat meteen handig was want we hadden onze privé cameravrouw en fotograaf! Eenmaal bij het Maritime Building moesten we papieren tekenen, op de weegschaal gaan staan, tuigje aan en helm op. Toen liepen we richting de Harbour Bridge, waar we vanaf zouden gaan springen. Het was nog een heel eindje lopen onder die brug, gezekerd en wel. Eenmaal aangekomen in de ‘jumping pod’ werd ons verteld dat de zwaarste eerst zou gaan. Shit, want ik wilde eigenlijk meteen als eerste (je kunt het maar gehad hebben!). Santi was nu echter de gelukkige, hij mocht eerst. Hij werd voorbereid, met op de achtergrond een lekker muziekje en een heerlijk zonnetje. Toen was het zover: hij liep naar het plateau en liet zichzelf vallen. Wauw!
Daarna kwam een jongen en toen twee meiden. Als laatste was het dan mijn beurt. Ik voelde me heel kalm, de zenuwen waren er niet meer. Ik kreeg de banden om mijn enkels, kreeg wat instructies en toen liep ik als een pinguin naar het plateau. En toen ging alles heel snel. De man die me hielp telde af van: 3…2…1…Go! En weg was ik. Ik sprong expres meteen, zodat ik niet kon gaan twijfelen. En toen vloog ik door de lucht, ik voelde de vrije val en daarna het bloed dat naar mijn hoofd stroomde. Toen begon het touw te trekken en dit was het engste gedeelte, want je gaat weer omhoog, en je ingewanden zijn daar niet op berekend. Gillen geblazen! Na drie keer op- en neer te hebben gebungeld, was me verteld aan het linker koord te trekken, dus dat deed ik. Ik kwam lekker te zitten in mijn tuigje en werd langzaam naar boven getakeld. WAT een KICK! Ik kon nog even genieten van het uitzicht en voelde me fantastisch! I DID IT!
Na mij als laatste ‘jumper’ zijn we met z’n allen onder de brug terug gelopen. Iedereen was natuurlijk heroïsch. Bij de lunch op Grafton Hall heb ik meteen het filmpje laten zien dat Shubhi had gefilmd en toen mijn vrienden me zagen springen, gilden ze allemaal. Wat waren ze trots op me, en ik ook op mezelf!
De middag heb ik besteed aan foto’s en filmpjes uitzoeken en in mappen opslaan. Na het diner hebben de Aziaten en ik een film gekeken in de projector room. Een dag om nooit te vergeten!

Zondag was alweer een mooie dag. We zijn met zevenen (Shubhi, Santi, Dahlia, Erica, Mark, Jeremy en ik) naar Devonport gegaan met de bus/ferry. Devonport is een peninsula van Auckland met twee mooie stranden en twee vulkaan-heuvels. We zijn als eerste Mount Victoria opgelopen, wat al een hele klim was! Vanaf de heuvel hadden we een prachtig uitzicht over Auckland, eilanden als Waiheke en Rangitoto en je kon zelfs de Coromandel weer zien liggen. De zon scheen ontzettend fel, dus we moesten de hele dag flink blijven smeren. Na Mount Victoria te hebben beklommen, zijn we richting strand gegaan. Shubhi, Santi en ik hebben lekker gezwommen terwijl de rest een eindje over het strand wandelde. Toen was het tijd voor de lunch (heerlijke eend met rijst en salade) en tijdens de lunch kwamen de Aziaten op een schilder die mentaal niet helemaal spoorde… ‘Ja ‘ven gaux’ (zo spraken de Aziaten het ongeveer uit), die komt toch uit België?’ Mijn kunstkennis is niet zo groot en ik vertelde hen eerlijk dat ik de beste man niet kende. Later begonnen ze over zijn oor en toen viel bij mij het kwartje: ze bedoelden van Gogh! Ik heb ze toen allemaal vijf keer mijn ‘van Gogh’ laten nazeggen, zodat ze het voortaan goed zouden uitspreken en hun familieleden en vrienden de juiste uitspraak konden leren. Na de lunch zijn we nog naar een museum in Devonport geweest. Terwijl Shubhi, Santi en ik zeer geïnteresseerd stonden te lezen over de oorlogen etc. zaten/lagen de andere vier te slapen(!) op een bank in het museum! Niet te geloven! We hebben snel een foto gemaakt en daarna hebben we ze wakker gemaakt en zijn we maar snel gegaan… Schaam schaam.
Op de ferry terug hebben we nog wat foto’s gemaakt en op Grafton Hall konden we meteen aanschuiven voor het avondeten.

Na het heerlijke weekend dat ik gehad heb, moest er maandag weer gewerkt worden. Gelukkig was het een productieve dag! `s Avonds dacht ik lekker een serietje te kijken, maar ik heb er drie uur over gedaan om al mijn foto’s in mappen te zetten en op facebook te zetten. Wat een karwei! Maar nu ben ik weer bij :)

Ook dinsdag was het weer een gewone werkdag. Er zijn weer eens wat trubbels wat betreft mijn review, maar morgen is er weer een dag. We hebben na het avondeten twee auto’s gereserveerd bij Jucy, waarmee we donderdag met 9 man naar Waitakere Ranges gaan! `s Avonds heb ik met James en Santi een biertje gedronken en pool gespeeld. Eerst won team James-Santi (van team Jolijn, of course they won!). Daarna heeft team Santi-Jolijn drie keer gewonnen van team James :)

Woensdag 5 februari
Ik heb vandaag knopen door kunnen hakken wat betreft de review en heb alles voor mezelf op een rijtje gezet. Dat geeft wat rust. Mijn collega’s hebben me tijdens de pauze een hele planning meegegeven voor morgen, wat we precies kunnen doen in de Waitakere Ranges. Daar zullen we dankbaar gebruik van maken. Niets is handiger dan info van de ‘locals’, omdat zij precies weten waar de mooiste plekjes van Nieuw Zeeland zijn.

Donderdag 6 februari: Waitangi Day.
Vandaag is een nationale feestdag: Waitangi Day (voor degenen die het vergeten zijn: 6 februari is de dag waarop de Treaty of Waitangi door de Maori en Engelsen is getekend). Een mooie gelegenheid voor een dagje uit met maarliefst 8 personen. Ik had twee auto’s gehuurd en Hannah en ik zouden rijden. We zijn eerst de auto’s wezen halen met Santi en Jem. Daarna hebben we de rest opgehaald en was onze eerste stop het visitors centre op de Scenic drive. Hier hebben we wat info ingewonnen en wat folders met kaartjes meegenomen. Toen zijn we naar Kitekite Falls gereden. Het was een half uurtje klimmen door de bossen, maar dan heb je ook wat: een prachtige grote waterval. Bij de laagste poel was het erg druk. We besloten hoger te gaan kijken. Dit was een goede keus: we kwamen bij het derde plateau van de waterval en hier hadden we onze eigen ‘privépoel’. Het was IJS(!)koud, maar voor de foto zijn we toch allemaal in het water gegaan :) Het was een onvergetelijke ervaring om zo in de natuur in een poel/waterval te zwemmen. Daarna zijn we teruggegaan naar de auto’s en zijn we even naar Lion Rock gereden op Piha beach. Hier hebben we weer foto’s gemaakt en toen door naar Tasman Lookout. Vanaf deze rotsen had je een mooi uitzicht over Piha beach en enkele van onze groep hebben nog even gezwommen daar. Ik was ondertussen zo hard aan het verbranden dat ik met Erica onder een handdoek heb zitten schuilen voor de zon…
Toen was het tijd om naar Wainamu Lake te rijden. Dit is 45 minuutjes verderop. Nadat we een parkeerplaats hadden gevonden, moesten we 25 minuutjes lopen naar het meer. De weg ernaartoe was nog mooier dan het meer zelf: we liepen namelijk door duinen. Santi maakte de opmerking dat we door de Sahara liepen (precies wat ik ook dacht!) waarop Erica (Koreaans meisje, erg naïef maar wel grappig) zegt: oh ik heb altijd al een keer in de Sahara willen zijn! Pfff… haha. Santi en Ann-Kristin (Noorse) besloten om van een van de duinen af te rollen, want dat ging sneller dan lopen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik zou wel filmen met Santi’s mobiel. Echter, na een paar meter rollen botsten ze met hun hoofden/schouders tegen elkaar op, waardoor Ann-Kristin meer op zwarte piet leek: haar hele gezicht zat onder het zwarte (vulkanische) zand! Hilarisch! Daarna hebben een paar mensen in het meer gezwommen en zijn we terug gelopen naar de auto’s. Onze laatste bestemming van vandaag was Bethell’s Beach. Hier wilden we naar de zonsondergang kijken, maar helaas was het te bewolkt. Wel waren hier een paar grotten. Eén hele grote, waar we met zaklamp in hebben gelopen. Het was een beetje spannend, je kreeg het gevoel dat hier holbewoners woonden. Daarna ontdekten we een nog veel engere grot. Santi vroeg of ik mee ging kijken. Samen liepen we naar de (veel smallere) grot, die pikdonker was. Hij vroeg: wil je mijn mobiel vasthouden, maar voordat hij deze zin uitgesproken had, hield ik angstig zijn arm in een houdgreep. ‘Nee, niet mijn arm!’ ging het vervolgens… Oké dan… ik houd je mobiel vast. Het was toch wel heel eng, dus riepen we de rest van de groep erbij. Met zijn allen zijn we de grot in gelopen, Santi voorop en daarna ik en Hannah. Op een gegeven moment maakt Santi een schreeuwend geluid (ik hád het kunnen verwachten), waarop iedereen gilde. Even later waren we bijna aan het eind van de grot en hoorden we daadwerkelijk iets… en toen weer dat tikkende geluid… Waaah! Ik wist niet hoe snel ik de grot uit moest en de rest kwam snel achter me aan. Wat ben ik toch een schijterd! Het was wel super grappig en we hebben flink gelachen. Leuk avontuur! Daarna zijn we zingen terug naar de auto’s gelopen en richting Grafton Hall gereden. Santi, Jem, Hannah en ik hebben de auto’s weer ingeleverd bij JUCY en hebben daarna in Grafton Hall ons avondeten genuttigd (om 21.30 uur). Het was een super geslaagde dag!

Vrijdag 7 februari
Ik was vanochtend een uurtje later naar mijn werk gegaan, want ik had mijn nachtrust even hard nodig. Gelukkig zijn ze super flexibel op kantoor!
’s Avonds stonden Shubhi, Santi en ik op de gang de kletsen. Toen vroeg Santi of ik weer zin had in een potje pool. Jeremy wilde wel meedoen en ook James kwam meespelen. Het was super gezellig, ook al bak ik er niet zo veel van. We hebben veel gelachen!

Zaterdag 8 februari
Ik had vermoeiende weken achter de rug, dus vandaag was het tijd voor uitslapen: om 11.30 uur werd ik wakker. Bij de lunch vroeg Santi wie er mee wilde naar Takapuna Beach, wat ik wel een goed idee vond. We zijn uiteindelijk met z’n vijven naar het strand geweest. We hebben lekker gezwommen, gezond en volleybal gespeeld. Om ongeveer 18 uur gingen we terug en hadden een paar achterblijvers op Grafton Hall gezorgd dat er nog avondeten voor ons was. Toen hadden we een uurtje om onszelf klaar te maken voor het stappen: we wilden uit in ‘the Viaduct’ in de haven. Hier zijn heel veel bars en clubs. Het was een gezellige avond, we hebben flink gedanst! Daarna in Grafton Hall hebben we nog wat toetjes opgegeten die over waren van het diner en toen was het bedtijd…