Ponsonby, Tongariro, Raften

Maandag 20 januari had ik erg veel last van de hooikoorts. Dikke hoofdpijn en snot, niet de ideale werkomstandigheden. Na een paracetamol ging het al wat beter en uiteindelijk heb ik toch de hele dag gewerkt. Ik heb nu twee studies uitgepluisd en bij allebei de studies heb ik vragen die ik zal moeten mailen naar de auteurs. Wat een klus is het toch, een review maken! Maar het komt goed!
Vanmiddag is er kennelijk een flinke aardbeving geweest in Wellington. Helaas heb ik er in Auckland niets van gevoeld. Daar gaat mijn kans om voor het eerst in mijn leven een aardbeving te voelen! Op het vliegveld van Wellington was een grote arend die daar hing vanwege de Hobbit-trilogie naar beneden gekomen: the eagle has landed!

Dinsdag 21 januari stond er veel nieuws met foto’s in de New Zealand Herald over de aardbeving van gisteren. Er zullen nog wekenlang naschokken volgen. Gelukkig is er niemand omgekomen.
Ondertussen is Auckland vandaag gevangen in een cycloon, afkomstig van Fiji. Het waait ontzettend hard. Het was apart om mee te maken dat ik onder het lopen soms stil stond. Niet omdat ik niet verder wilde lopen, maar doordat de wind me op mijn plaats hield!
`s Avonds na het werk ben ik met de jongere collega’s uit gaan eten bij de Italiaan Pane e Vino in Ponsonby. We waren met zes meiden: Nicola, Josie, Sarah, Sarah, Carola en ik. Voordat we allemaal in het restaurant waren, vroeg Sarah (Britse) of ik even mee een fles wijn wilde uitkiezen. Ja tuurlijk, hoezo? Nou, er was een liquor shop naast het restaurant. Right. Blijkbaar is het hier in de goedkopere restaurants normaal om je eigen drank mee te nemen! En ondertussen krijg je gratis water bij je wijn. Wat een service! Heel anders dan in Nederland. Je zou wel gek zijn als je als restauranteigenaar mensen hun eigen drinken liet meebrengen…
We begonnen daarna met een voorafje van garlic pizza bread: een pizzabodem met knoflook en kruiden. Erg lekker! Daarna kwam ons hoofdgerecht en we hebben lekker zitten smullen, ondertussen kletsend over van álles! We kregen de dessertkaart aangeboden, maar Nicola wist een goede ijszaak in Ponsonby die goedkoper en lekkerder was, dus we hebben hartelijk bedankt. De ijszaak was een Aziatisch zaakje waar je veel keus had in ijs, toppings en sausjes. Bij besteding van meer dan 9 dollar (wat wij dus mákkelijk haalden) kreeg je twee munten voor het fotohokje. Je raadt het al: we hebben de grootste lol gehad met z’n zessen in het fotohokje! Wat een heerlijke collega’s heb ik toch. Ze mogen dan rond de dertig zijn, maar zo gedragen ze zich niet, haha! De foto’s zijn super geworden, we staan er allemaal schaterlachend op. Het was een heerlijke avond, ik heb ontzettend genoten!
Eenmaal ‘thuis’ (ja, Grafton Hall heet zeker mijn thuis) kwam ik Shubhi nog tegen op de gang. We hebben twintig minuten staan kletsen en lachen! We hebben afgesproken dat we samen een keertje frozen yoghurt gaan eten in Queen street.

Woensdag 22 januari
Vandaag deden de liften het niet in het ziekenhuis. Balen (of eigenlijk niet, want wel gezond!) want dat betekende een flinke workout omdat ik van de 5e naar de 12e verdieping moest. Het was super heet in het trappenhuis. Ik was wel heel trots toen ik op de 12e verdieping aankwam (licht hijgend, maar toch gehaald!). Toen ik vervolgens de liftdeuren passeerde, stapte daar vrolijk één van mijn collega’s uit de lift………………… Dat heb ík weer!
`s Avonds heb ik een wijntje gedronken met Sonja, mijn Tsjechische vriendin en Lena, mijn Duitse vriendin die helaas morgen terug naar Duitsland vliegt. We hadden elkaar al veel te lang niet meer gezien. We hebben heerlijk bijgekletst en Lena had nog twee van haar vrienden meegenomen, dus het was gezellig. We waren weer naar Ponsonby geweest, de posh suburb met de leukste tentjes en clubs.

Donderdag 23 januari
Na een avondje stappen is vroeg opstaan iets minder leuk… Ik ben vandaag toch redelijk productief geweest op kantoor. Het is nog steeds de vraag of ik mijn review op tijd af zal krijgen, maar dat zien we wel. Ik doe in ieder geval mijn best! `s Avonds na het avondeten vroeg Shubhi (Indias meisje) of ik kon tennissen. ‘Nee, jij? Nee ik ook niet. Zullen we samen tennissen? Sure! Leuk!’ Zo gezegd, zo gedaan! Alleen stond daar Santiago, de jongen uit Argentinië, net bij het hok waar ook de tennisrackets lagen. Hij was van plan te gaan joggen, maar als wij gingen tennissen, wilde hij ons wel les geven! Super! We hebben vervolgens 3 uur getennist en we hebben veel goede tips gekregen. Het was super gezellig en we hebben ons kapot gelachen. Geen wonder dat die profs zo goed betaald krijgen, het is hartstikke moeilijk! Maar ik moet zeggen dat we na een paar uur al redelijke vooruitgang hadden geboekt. We gaan dit vaker doen, dan kan ik straks thuis eindelijk zonder schaamte bij de tennisclub tegenover ons huis gaan…

Vrijdag 24 januari heb ik rustig al mijn spullen voor het weekend ingepakt. Ik ga dit weekend een tweede poging doen om de Tongariro Crossing te doen, met een nieuw fris team! Eerst heb ik vrijdag nog een paar uurtjes op kantoor gewerkt en daarna ben ik met Carola richting Queen street gegaan om inkopen te doen voor het weekend samen met Jacky, de Duitse die meeging. Daarna gingen we naar hun hostel, spullen pakken en toen was de Italiaanse (Elisa) met de auto gearriveerd. We zijn in ongeveer 6 uur naar het Tongariro National Park gereden. We hadden hotel ‘the Park’ geboekt (credits to Sebastian!). We hadden een klein maar fijn appartementje en we gingen niet te laat slapen. Morgen staat de grote tocht op ons te wachten!

Zaterdag 25 januari
Om half acht ging de wekker en om half negen zaten we in de bus die ons naar de start van de Tongariro Alpine Crossing zou brengen. Helaas was er iets misgegaan en stonden we niet op de lijst, maar dit werd snel rechtgezet. Om kwart over negen liepen we richting de Mangatepopo hut (waar ik de vorige keer geslapen had) om nog een toilet te gebruiken. Toen begon om 9.20 uur de tocht der tochten: 19.4 km hiken (of ‘trampen’ zoals ze het hier noemen) over en naast verschillende vulkanen. De eerste bezienswaardigheid zijn de Soda Springs (1350 m.). Watervallen, maar alleen zichtbaar op een grote afstand. Aan de rechterkant zie je echter ook al Mount Ngauruhoe (2287 m.), beter bekend als Mount Doom uit Lord of the Rings! Daarna komen de gevreesde ‘Devils Stairs’: een flinke klim van een uur, met hele steile stukken en veel hoge traptreden. Dit was een zwaar gedeelte, maar niets vergeleken bij de vorige keer in december, toen het regende en stormde. Uiteindelijk kwamen we alle vier boven, waar we onze eerste grote stop hielden omdat we honger hadden. Hier hadden we ook mooi zicht op mount Doom met zijn krater. Na wat foto’s liepen we verder door de South Crater (1650 m.), een lekker vlak gedeelte tussen de vulkanen. Daarna kwam een korte klim van 15 minuten naar de Red Crater (1886 m.): een hele mooie, rode krater, zoals de naam wel doet vermoeden. Toen kwam het moeilijkste en gevaarlijkste stuk van de tocht: de klim naar de Emerald Lakes. We moesten omhoog over steentjes die totaal niet vast lagen. Als je één stap zette, ging je weer een halve terug. Daarbij kwam nog dat links en rechts van je, een diepe afgrond was. Opletten geblazen dus! Gelukkig lag er soms een grotere steen tussen, waar ik dan even op adem kon komen en mijn benen rust kon geven. Eenmaal boven had je een prachtig zicht op de Emerald Lakes, Central Crater en Blue Lake. De afdaling naar de Emerald Lakes (1730 m.) was erg leuk! In het begin een beetje eng, maar als je doorhad hoe het moest, ging het als een speer! Ook hier lagen namelijk veel kleine steentjes, waardoor je zo naar beneden kon ‘glijden’. Eén man rende letterlijk naar beneden, tsja, dat was me dan weer te veel gewaagd. De Emerald Lakes waren het mooist van de hele tocht: prachtig blauwe meren met geel gesteente eromheen. Blue Lake (1725 m.) was iets minder apart, eigenlijk gewoon een normaal meer. Toen begon de tocht naar de Ketetahi hut, waar de laatste WC’s waren. Deze tocht was zwaar, omdat we tempo moesten maken. We liepen namelijk maar net op schema om de bus van 17 uur te halen. Door het hogere tempo en de vermoeidheid die parten begon te spelen (al 11 kilometer gelopen), zwikte ik mijn enkel om toen ik half op een steen stapte en viel ik tegen een houten plank aan. Au! De tocht naar de Ketetahi hut duurde lang, was zigzaggend en uiteindelijk waren we tien minuten eerder (dan volgens schema) bij de hut. Toen moesten we nog zo’n 4.6 kilometer naar de eindstreep, eerst de berg af en daarna door het bos. Ook dit bos was verraderlijk, terwijl we een zeer hoog tempo liepen om de bus niet te missen. Op sommige gedeelten hebben we gerend. Op het eind dacht ik bij elke bocht: Oh, zijn we er nu?! Maar nee hoor, het pad hield maar niet op! Om 16.50 uur was dan eindelijk de finish in zicht en konden we rusten en onze spieren rekken. We hadden het gehaald! Super trots.
`s Avonds hebben we flink veel pasta gekookt en gegeten en daarna hebben we heerlijk in de jacuzzi uitgerust, genietend van een wijntje. Dat hadden we wel verdiend!

Zondag 26 januari
Vandaag wilden we richting Rotorua rijden. Op de weg richting Rotorua ligt Orakei, een plaatsje waar een geothermal park is, dat wordt bijgehouden door Maori. We zijn hier een paar uur geweest en het was heel mooi. Er waren geisers, zoutbanken, modderpoeltjes en er was een hele mooie grot. Ook rook het hier dus weer héérlijk naar rotte eieren, vanwege de vulkanische gassen.
Na de lunch zijn we naar ons hostel in Rotorua gereden. Daar sliep een Duits meisje bij ons op de kamer die graag naar de meren rondom Rotorua wilde gaan kijken. We zijn vervolgens met zijn vijven met de auto daar naartoe gereden. Helaas was het niet zo’n mooi weer, dus de meren waren niet zo blauw of groen als ze geweest hadden kunnen zijn. `s Avonds had Elisa (Italiaanse) echte Italiaanse pastasaus gemaakt (met een beetje hulp van Jolijn ;-) ). Het was heerlijk. Daarna hebben Carola en ik een potje pool gespeeld (voor mij de eerste keer, ssst!) en ik had nog bijna gewonnen ook!

Maandag 27 januari
Deze ochtend stond in het teken van RAFTEN! En niet zomaar raften, nee, raften op de Kaituna River! Dit is de rivier met de hoogste waterval van de wereld (7 meter)! Een aantal weken geleden is hier nog het WK raften gehouden, zo werd mij verteld. Oké dan! Klinkt goed! Het was wel koud die ochtend, maar we trokken toch maar onze bikini, extra broekje en reddingsvest aan. Nog een helm erbij, en we waren er klaar voor. Wij waren met vier meiden en één jongen, waardoor we twee mannelijke begeleiders van de organisatie erbij kregen: Finn riep de commando’s en Jimbo zat voorin mee te peddelen en lol te maken. De eerste meters stonden in het teken van oefenen met de commando’s: ‘forwards’, ‘backwards’, ‘go down’ (bukken) en ‘hold on’ (eerst je peddel naar de zijkant, dan het touw aan de zijkant pakken en dan binnen in de raft gaan zitten). Dit laatste commando was heel belangrijk, want als je dit niet goed deed, zou je bij de grote waterval niet in de raft blijven… Je raadt het al: met oefenen greep ik mis op het touw, waardoor me even werd verteld dat ik de volgende waterval niet zou 'overleven'. Genoeg motivatie dus om het de tweede keer goed te doen! Wij waren de eerste raft die van de 7 meter waterval af ging. Het was super spannend, maar vooral ontzettend leuk. Wonder boven wonder bleven we met z’n allen in de boot! Yes! Daarna waren wij de reddingsboot en moesten we de mensen die wel uit de raft vielen, gaan oppikken. Erg leuk om te doen. Ook konden we zo mooi iedereen van de waterval af zien komen, waardoor je pas goed zag dat de hele raft beneden wel een meter onder water ging, voordat je weer boven kwam! Vandaar dat ik water in mijn neus had. De overige watervalletjes waren vooral leuk om te doen. De tijd vloog! Na nog een groepsfoto moesten we alweer terug met de bus.
Na het raften begon de terugreis naar Auckland. Eenmaal terug op Grafton Hall was het tijd voor wasjes draaien, avondeten met mijn vertrouwde vrienden hier en Nicole ontvangen. Zij blijft haar laatste nachtje in Nieuw Zeeland bij mij slapen. Morgen vertrekt ze helaas weer richting Nederland. We hebben na het avondeten getennist met Santi. Eerst speelden Nicole en ik tegen Santi. Santi won. Toen stelde Santi voor dat hij en ik samen tegen Nicole zouden spelen. Nicole won. Conclusie: bedenk zelf maar! Na de bloedstollende wedstrijden hebben we een glas water gedronken en kwam het idee op om morgen naar het strand te gaan met zijn drieën. Tsja.. ik zou eigenlijk naar kantoor moeten, maar ach.. doe eens gek! Ik heb een mail gestuurd dat ik een dagje wilde chillen met mijn Nederlandse vriendin en kreeg een mail terug dat ik lekker moest genieten! Daarna hebben Nicole en ik champagne gedronken en gekletst.

Dinsdag 28 januari
Vandaag ben ik dus met Nicole en Santi naar Takapuna Beach geweest. Toen we er aankwamen, was het nog niet zo druk. We gingen vrij snel het water in en daarna hebben we lekker in het zonnetje liggen genieten van Nieuw Zeeland. We hebben een potje gevoetbald, gevolleybald en ‘gekopt’ (de bal met je hoofd raken, het record was 5…). Op een gegeven moment kwamen er twee zeilboten op het strand te staan met NED 8 en NED 3 erop. Hé! Hollanders! Nicole en ik gingen eropaf om te vragen wie ze waren etc. (lees: met het doel om mee te mogen zeilen). We hebben even met de zeilmannen staan praten, maar helaas boden ze ons geen zeiltochtje aan… Integendeel: ze vroegen ons een paar minuten later of we hen wilden helpen hun materiaal zo ver mogelijk van het water af te brengen, nadat zij hun boten in het water hadden gelaten! Van een mogelijk zeilritje naar klusjesman- en vrouwen… Tot zover ons zeilavontuur. Toen zijn we zelf nog maar een keer het water in gegaan om te zwemmen. We hebben de bus terug gepakt en zijn drie custard donuts wezen halen in Newmarket. Dit zijn speciale donuts, ontzettend ongezond natuurlijk maar ó zo lekker! Die moest Nicole toch proberen nu ze hier was, vond ik… Daarna was het tijd om te douchen en de koffer van Nicole dicht te duwen. Uiteindelijk is dat gelukt en heb ik haar bij de airbus richting het vliegveld uitgezwaaid. Na het diner vroeg dit keer Shubhi of ik weer wilde tennissen. Samen met Erika uit Zuid Korea hebben we anderhalf uur getennist. We worden steeds beter! (‘not to mention’ de bal die ik over de heg in iemands tuin heb geslagen).

Woensdag 29 januari
Tsja, en dan moet je toch maar weer eens gaan werken… Het was even omschakelen, maar ik heb vandaag mijn tijd toch wel weer nuttig besteed op kantoor. `s Avonds na het diner hebben we weer getennist en zijn Shubhi en ik nog een ommetje wezen maken omdat we geen zin hadden om binnen te zitten met zo’n lekker temperatuurtje `s avonds.

Donderdag 30 januari
Vandaag was een hectische dag op het werk. Ik had vijf dingen tegelijk aan mijn hoofd, waardoor ik wat gestrest was. Gelukkig is morgen alweer de laatste werkdag voor het weekend!
Na het avondeten heb ik deze keer wat televisie gekeken met Shubhi en daarna lekker een avondje serie gekeken.