Tweede week rondreis door NZ

Zondag 29 december was een overweldigende dag en een vermoeiende. We stonden al om 7 uur naast ons bed, om om 9 uur bij de watertaxi te zijn die ons naar Anchorage Bay zou brengen in het Abel Tasman National Park. Tijdens de taxirit liet de schipper ons nog Split Apple Rock zien en ik moet zeggen, het lijkt inderdaad sprekend op een split Apple! Daarna voeren we langs allerlei mooie stranden richting Anchorage Bay. Vanaf daar zouden pap, mam en ik teruglopen naar onze auto (een wandeling van zo’n 4 uur). Helaas zat het weer vandaag weer niet mee, want het regende de hele tijd stevig door. We hadden natuurlijk maatregelen getroffen. De wandeling was prachtig, ondanks de regen, maar had mooier kunnen zijn als de zon scheen. De mooie stranden waren nu iets minder mooi… Het was lastig lopen over modderpaden, glibberige stenen en heel veel wortels van de bomen. Uiteindelijk hebben we de wandeling in 4,5 uur volbracht, iets om trots op te zijn! We zijn naar de auto gelopen en hebben lekker droge kleren en schoenen aangetrokken, heerlijk is dat dan! Kachel in de auto op 29 graden en rijden maar! Want de dag zat er nog niet op: we hadden nog zo’n 4,5 uur te rijden naar Hokitika. We reden langs de mooie oceaan (Tasmaanse zee) en zijn langs Pancake Rocks gereden, maar gezien de tijd (het was half negen en we moesten nog eten) hebben we deze helaas niet meer kunnen bewonderen.

Maandag 30 december
Om 9 uur zijn we vertrokken richting Franz Josef Glacier (een gletsjer dus). Helaas regende het weer vandaag en twijfelden we erg of we de wandeling van 40 min. heen en 40 min. terug wel moesten doen. Uiteindelijk is mijn dappere papa met mij mee gegaan (anders was ik alleen gegaan, ik wilde na de Pancake Rocks niet nog meer missen van de Westcoast!). Gehuld in zowel regenjas als poncho eroverheen gingen we samen op pad richting de gletsjer. De eerste 15 minuten liep je tussen wat struiken, niet veel aan. Daarna echter kwamen we in een prachtig dal met overal om ons heen bergen met wel 50 grote en kleinere watervallen! Er liepen wat rivieren door het dal, waarvan er één erg hard stroomde: dat water kwam duidelijk van de gletsjer. Verder was het dal bezaaid met stenen, eerst kleintjes en hoe verder we liepen, hoe groter de stenen werden. Het leek wel alsof we op Mars liepen! De gletsjer zelf kon je alleen van veraf zien, door gevaar van vallende rotsen.
`s Middags en `s Avonds hebben we weer erg genoten van het rijden in het Westcoast-gebied, het landschap, Lake Wanaka (groot, helderblauw meer), Lake Dunstan (nog blauwer) en de hoge bergen. We waren om 20 uur in ons hotel en hebben daar gegeten in het restaurant.

Dinsdag 31 december
Oudjaarsdag: waar kun je beter zijn dan in Queenstown?! Dat was dan ook onze bestemming voor vandaag, maar niet voordat we in Wanaka anderhalf uur hadden rondgelopen in Puzzling World. Dit is een erg leuk ‘museum’ voor jong en oud waar je kunt zien hoe onze hersenen voor de gek gehouden kunnen worden. Zo waren er hologrammen, 3D-ruimtes, een kamer waarin je links heel groot leek en rechts heel klein: allerlei optische illusies. Het leukst was de tweede ruimte, waarin je schuin naar boven liep, met om je heen allerlei dingen die gewoon (bijna) recht stonden. Water leek hierdoor naar boven te stromen, je kon op een glijdende stoel zitten die naar boven leek te glijden. Doordat er geen ramen waren, konden onze hersenen geen horizon waarnemen. Ons evenwichtsorgaan en onze hersenen waren het daardoor niet samen eens waardoor lopen alléén al erg moeilijk was. Het was een rare ervaring, maar vooral ook erg lachwekkend! Het was een heel leuke ochtend.
`s Middags stond dus Queenstown op het programma. Dit is de stad van de waaghalzen. Kiwi’s zijn echte waaghalzen. Hoe spannender iets is, hoe liever Kiwi’s dit zullen doen. Ze zijn niet voor niets de ‘uitvinders’ van de bungeejump! Dit was dan ook onze eerste bestemming: een bungeejumplocatie boven een prachtige rivier, met bergen erlangs. Jongens en meiden sprongen (soms gillend) van het plateau en werden al hangende boven het water ‘gevangen’ door twee mannen in een bootje.
Daarna zijn we nog wezen kijken bij de Jet boats, maar hier was het erg koud. We hadden gereserveerd voor een diner bij Skyline Gondola. We zijn met de Gondola (lees: skilift) een hoge (790 m.) berg in Queenstown op gegaan waar we eerst hebben gekeken naar de Luge: een soort karten, maar hierbij wordt alléén gebruik gemaakt van de zwaartekracht. Ook konden mensen op de berg weer bungeejumpen.
Om 18 uur begin ons diner. De helft van de mensen bestond uit toeristen zoals wij, de andere helft waren Kiwi’s die erg chic gekleed gingen. Het eten was in buffetvorm en een bandje speelde live muziek. Het restaurant was mooi aangekleed: zwarte tafels met een blauwe loper. In combinatie met het prachtige uitzicht vanuit het restaurant, was het genieten. Je keek uit over Queenstown zelf, met het helderblauwe meer en de bergen eromheen.
We hebben na het diner in de foyer gezeten. Om 0.00 uur hebben we de kou getrotseerd om buiten, op de berg op een terras/balkon het vuurwerk te bekijken samen met mensen van allerlei nationaliteiten. Je had prachtig zicht op de vuurwerkshow die centraal vanuit een boot werd geregeld. In Nieuw Zeeland is het gebruikelijk dat de stad een vuurwerkshow maakt en dat mensen zelf niets tot weinig afsteken.
Het was een heel karwei om Queenstown uit te komen. De rotondes stonden vol. Er was te veel verkeer. Dat duurde dus even. Verder hadden pap en ik gehoopt om zo laat op de avond eindelijk een possum te pakken te krijgen met de auto, mar helaas is dat niet gelukt… Het probleem met de possums is niet alleen dat er te veel zijn. Ze jagen veel andere dieren weg uit hun habitat. Verder zijn ze erg brutaal. Gert-Jan vertelde dat een possum zijn aardbeien kwam plukken op het terras, op één meter afstand van waar Gert-Jan zat! Hij joeg de possum weg, maar na een minuut kwam de possum terug om nóg een aardbei te scoren, zo brutaal zijn ze…

Woensdag 1 januari
De eerste dag van het nieuwe jaar! Echt uitslapen zat er voor ons helaas niet in, want we wilden op weg naar Mount Cook. Dit was 2,5 uur rijden. We hebben onderweg weer prachtig helderblauwe meren gezien en veel bergen met eeuwige sneeuw, waaronder Mount Cook.
De eerste 100 kilometer van deze dag waren echter ook apart. Van Cromwell richting Twizel zie je vrijwel alléén maar kunstmatige bergen. Ze hebben dit gebied namelijk helemaal ondersteboven gehaald vanwege het goud dat hier te vinden was. De bergen zien er rond en nep uit en er groeit hier bijna niets. Niet het mooiste deel van Nieuw Zeeland. Mensen zagen in dit gebied met zo veel meren ook mogelijkheden voor stuwmeren en krachtcentrales. In 1968 is het toenmalige Cromwell zelfs 7 kilometer verplaatst, omdat ze op de vroegere plaats van Cromwell een stuwmeer wilden aanleggen. De gebouwen van de hoofdstraat van het oude Cromwell zijn toen afgebroken en weer opgebouwd in het huidige Cromwell. Verder staat Cromwell bekend als de fruitstad: hier wordt veel vers fruit geteeld, waaronder kersen, peren, appels en natuurlijk druiven voor de beste wijn van Nieuw Zeeland.
Genoeg over Cromwell. Na Mount Cook zijn we richting Twizel gereden. Hier hebben we om half drie `s middags een Lord of the Rings-tour meegamaakt. En wát voor een! We stapten in een bestelbusje met 5 gasten in totaal. 2 jongens en pap, mam en ik. De gids (jonge versie van ma Flodder) kon erg leuk vertellen en heeft ons een grote set van LOTR laten zien. Deze vrouw was destijds nauw betrokken bij het filmen in Twizel en heeft zelf nog een klein rolletje gespeeld in één van de LOTR-films. Ze had nog wat attributen van de opnames en wij moesten ons daarmee omtoveren tot echte Orks en Hobbits! De gids heeft erg veel leuke en interessante weetjes verteld:
- Paarden uit de hele regio konden auditie doen om mee te spelen in LOTR: alleen de beste paarden mochten hun kunsten vertonen.
- De paarden waren zo gewend om in actie te komen als er ‘Action!’ werd geroepen, dat ze na een paar dagen het woord voor het starten van de opname moesten veranderen: o.a. ‘mountain’, ‘Friday’ en ‘Tree’ zijn toen gebruikt om een opname te starten.
- Het masker van een Ork kostte 1500 dollar en was maar één keer te gebruiken. Elke dag kregen Orks een nieuw masker.
- Een scène van 15 seconden die in Twizel is opgenomen, kostte 7 miljoen dollar.
- Ook hier zijn camera’s slim gebruikt: Gandalf reed op een paard door een minuscuul klein beekje, terwijl het in de film een grote rivier lijkt.
- Alle veldslagen van LOTR zijn hier opgenomen, wij hebben mogen lopen op de heuvel.
- Het was 62 dagen filmen voor de LOTR-trilogie. Gandalf was maar 2 dagen aanwezig.
- Ze hadden 2000 Orks nodig voor een veldslag, maar er waren maar 450 vrijwilligers in Twizel. De minister heeft toen 1000 militairen uit Wellington een dag vrij gegeven om Ork te spelen!
- Peter Jackson (director) is ontzetten creatief: In de pauze van een cricketwedstrijd is hij een groot stadion binnengelopen en heeft de supporters gevraagd ‘death!’ te roepen. Hij had dit geluid nodig omdat de Orks dit bij een veldslag noemen. De supporters moesten ook stampen (stampende Orks in de film) en op hun stoelen slaan (klappen van zwaarden tegen schilden). Het mooiste van dit alles: het kostte geen cent!
- Peter Jackson heeft ook alle sets van LOTR na het filmen weer in de originele staat achtergelaten. Hij vond dat heel belangrijk. De enige restanten zijn een grindweg hier en natuurlijk Hobbiton.

Donderdag 2 januari
Vandaag stond Banks Peninsula vlakbij Christchurch op het programma. Onderweg hebben we veel verschillende wolken gezien en bewonderd. De wolken in NZ zijn elke dag anders en ze hebben andere vormen dan in Nederland. Ook Lake Tekapo en Lake Pukaki waren de moeite waard: deze hebben een ontzettend turqoise kleur door gletsjermeel (fijn stof van de gletsjers).
Banks Peninsula zelf is ontstaan door puin vanuit de bergen. In het midden van de bergen ligt een mooi helderblauw meer. Het waait erg hard in deze regio, de provincie Canterbury. Voor veel mensen is dit, samen met de vele aardbevingen van de afgelopen jaren rond Christchurch, reden om te verhuizen. Om deze wind een beetje tegen te houden, staan er typische hoge hagen langs veel wegen. De wind hier kan mensen echt depressief maken, omdat je er hoofdpijn van kunt krijgen. Suïcidecijfers zijn significant hoger in deze regio.
Na onze rit over Banks Peninsula (met veel haarspeldbochten) zijn we naar ons motel in Christchurch gereden. We hebben boodschappen gedaan, wraps gegeten en TV gekeken. En niet te laat naar bed, want morgen gaat de wekker vroeg!

Vrijdag 3 januari
Vandaag is de laatste dag van onze echte reis. De Whale Watch in Kaikoura stond voor 9.30 uur op het programma. Dit betekende dat we al om 6 uur op moesten, want het was nog 2,5 uur rijden vanaf Christchurch. We hadden om 7 uur wel even gebeld naar het bedrijf dat de tours regels (een bedrijf helemaal in handen van de Maori, die vroeger jaagden op walvissen en deze dieren daardoor goed kennen) om te vragen of de tour door zou gaan. We hadden namelijk op het weerbericht gezien dat er wind van 140 km/u kon zijn vandaag. Het bedrijf zei echter dat ze nog niet konden zeggen of het doorging. We gingen daarom vol goede moed richting Kaikoura.
Zoals ik al zei is het bedrijf helemaal in handen van de Maori en zij zijn met dit bedrijf ook de enigen die naar de walvissen mogen varen. Het lijkt misschien een geldkraan, maar niets is minder waar. Het is allemaal beter geregeld dan in Paihia. De Maori hebben ook respect voor de dieren. Zo is van 11.30 uur-13.30 uur slaaptijd voor de dieren. Er zijn dan geen tours.
Het weer heeft niet bepaald meegezeten tijdens onze vakantie en ook vandaag zat het niet mee. Eenmaal aangekomen bleek de tour met de catamarans te zijn gecancelled. Balen…!
Ze boden ons wel een ‘inshore, coastal tour’ aan, waarop we dolfijnen, zeerobben en albatrossen zouden zien. Nou, doe dat dan maar!
En wat zijn we blij dat we dit gedaan hebben! Het begon al met het zien van de grootste albatros, deze vogel heeft een spanwijdte van 2,5 meter! Daarna zette de kapitein onze catamaran stil en mochten we naar buiten. Wat we toen zagen…! Dolfijnen. Het was druk op het voordek, dus pap, mam en ik gingen naar het bovendek. Daar was niemand. We kregen zicht op de dolfijnen. Het was er niet één, niet tien, maar wel tweehonderd! Wauw! Het waren Dusky Dolfins die bekend staan om hun speelsheid. En dat was te zien: ze maakten salto’s en mooie sprongen. Ze zwommen dicht naast de catamaran. De meeste dolfijnen hadden zelfs een jong bij zich, heel schattig om te zien. Eén van de kleintjes wilde zelfs laten zien wat hij allemaal al kon en maakte ook flinke salto’s!
Dolfijnen worden opgegeten door haaien. Zelf eten de dolfijnen scholen visjes en kwallen. Ze jagen in groepjes, waarbij van beneden naar boven zwemmen en deze sprongen uit het water maken.
Het was een overweldigende ervaring om zo veel dolfijnen in hun eigen leefomgeving te zien en van zó dichtbij. Deze boottocht maakt een heleboel goed!
Na de dolfijnenontmoeting ging de crew naar Seal Rock. Het was even zoeken door hun schutkleur, maar hoe langer je keek, hoe meer zeerobben je op de rots zag liggen. Ook hier waren veel jonkies. Het was goed dat we op de catamaran stonden, want zeerobben kunnen erg agressief zijn als je op land te dicht bij hen komt. In het water zijn ze echter erg speels en ongevaarlijk. Er worden hier dan ook Seal Swim tours aangeboden.
Het was een geweldige ochtend, het was droog, de zon scheen en we hebben prachtige dieren in het wild gezien. We zijn daarna gaan lunchen en terug naar Christchurch gereden via een mooie route door de bergen, waar we nog grote herten hebben gespot.

Zaterdag 4 januari
Vanochtend hebben we de binnenlandse vlucht terug naar Auckland genomen. Het was maar een uurtje vliegen. Het was nog wel even heel spannend! Ik had namelijk een mes van Grafton Hall meegenomen in mijn rugzak zodat we onderweg brood konden smeren. Ik had dit mes nog in mijn handbagage op het vliegveld. Gelukkig kwam ik er op tijd achter en had ik het mes in de prullenbak gegooid. Vervolgens komen we bij de douane en de man bij de douane houdt mijn rugzak achter. Hij zegt: je hebt een mes in je rugzak… Pardon?! Ik dacht nog: hoe kan die man dat nog zien, want ik heb het net eruit gehaald! Blijft er een spoortje metaal achter ofzo?! (natuurlijk niet, maar dit flitste op dat moment door mijn hoofd) en tot mijn verbazing tovert hij nóg een mes uit mijn rugzak! Tot nog grotere verbazing zegt de beste man: ‘Nou, het is amper een mes te noemen, hou het maar’! Haha! Ik heb gevlogen met een mes in mijn rugzak in Nieuw Zeeland, één van de landen met de strengste regels op vliegvelden!
In Auckland hebben we mijn spullen naar Grafton Hall gebracht, waar ik een nieuwe kamer op de tweede verdieping kreeg. Pap en mam gingen richting hotel en ik heb de was gedaan en lekker gerelaxt.

Zondag 5 januari
De laatste dag voor pap en mam is aangebroken! We gingen gedrieën naar de Sky Tower in Auckland. De toren is 320 meter hoog en wij zijn op 220, 186 en 182 meter hoogte geweest. We hadden een mooi uitzicht over de stad en zelfs de Coromandel was te zien. Er sprongen mensen in tuigjes van de toren af en je kon er ook op een richel om de toren lopen, gezekerd natuurlijk. Wij hebben echter lekker van achter het glas toegekeken. De Sky Tower is erop gebouwd dat hij een aardbeving van 8.0 op de schaal van Richter zou moeten kunnen overleven. We hebben geluncht in het café en daar kreeg ik nog een super lief pre-verjaardagscadeautje van pap en mam, omdat ze er volgende week natuurlijk niet bij kunnen zijn.
Om 16.45 uur pakten pap en mam de airbus terug naar Auckland Airport. Ik heb ze uitgezwaaid en ben toen naar Grafton Hall gelopen. Daar heb ik lekker gerelaxt. Morgen begint het ‘gewone’ werk weer!